Tου Θεόδωρου Σαββίδη
Όλοι τους γνωρίζουμε. Όλοι τους έχουμε συναντήσει.. Μας χτυπούν την πλάτη φιλικά και μας χαμογελάνε με τα μάτια μισόκλειστα και το στόμα σφιγμένο. Είναι αυτοί που τους ξέρουν όλους <<καλά>>, που γνωρίζουν τα πάντα. Είναι οι ίδιοι που έχουν άποψη για όλα και κυρίως, γι’ αυτά που δεν γνωρίζουν!
Το φόντο είναι, πάνω – κάτω, το ίδιο. Οι τύποι αυτοί ξεδιπλώνουν τις βαθυστόχαστες σκέψεις τους, είτε καθισμένοι στον καναπέ του σπιτιού τους, είτε καθισμένοι – πάντα- σ’ ένα κεντρικό καφέ της πόλης. Κεντρικό βέβαια, για να είναι πλούσιο το υλικό που θα γεμίσει, για άλλη μια φορά τη μέρα τους!
Και έρχεται η ώρα της ανάλυσης… Περιορισμός στη θεματολογία δεν υπάρχει γιατί, είπαμε έχουν γνώμη για όλα. Οι απόψεις όμως, των <<ανθρώπων του καναπέ>> κατά ένα περίεργο τρόπο, καταλήγουν πάντα να συγκλίνουν με την άποψη του ισχυρού συνομιλητή τους… Όπου ισχυρός εννοείται ο πλούσιος, ο έχων κάποιου είδους εξουσίας, αυτός τελοσπάντων που μπορεί να βολέψει τους ίδιους,, την κόρη τους, το μπατζανάκι τους ή τις νύφες τους..
Από τη μια μεριά, λοιπόν, τα βάζουν με τη μοίρα τους την άδικη που δεν μπόρεσαν να βολευτούν κι αυτοί κάπου (ίσως σ’ έναν πιο άνετο καναπέ) και από την άλλη χτυπιούνται γιατί, αυτός ο κόσμος δεν θα πάει ποτέ μπροστά…
Ο ανελεής συμφεροντολογισμός τους όμως, δεν αφήνει χώρο για πατριωτισμούς… Το υπερεγώ τους- που χρόνια έτρεφαν και γιγάντωσαν σε βαθμό που ξεπερνά κάθε όρο ψυχολογίας- έθαψε όποιο συναίσθημα και επιθυμία υπήρχε για συλλογική, κοινωνική πρόοδο.
Οι κινήσεις τους μας φέρνουν στο νου μια γνώριμη εικόνα της φύσης. Οι αδίστακτοι καιροσκόποι παρακολουθούν από μακριά, περιμένουν τη στιγμή, τη συγκυρία που θα τους αποφέρει τα επιθυμητά. Και τότε ορμάνε και με ό,τι όπλο διαθέτουν, διεκδικούν θέσεις που δεν τους ανήκαν ποτέ, που δεν μπορεί να τους ανήκουν.
Έρχονται και οι στιγμές που οι <<φίλοι>> μας βυθίζονται σε βαθιά μελαγχολία…. Είναι οι στιγμές που η ζωή ανατρέπει όλα όσα έχουν μάθει τόσα χρόνια. Πως είναι δυνατόν να ζητά από ανθρώπους σαν κι αυτούς, οπαδούς του ευδαιμονισμού να… δώσουν οτιδήποτε, να προσφέρουν στο ελάχιστο…
Υπάρχουν περιπτώσεις όμως, που η δραστηριότητα τους δεν σταματάει εδώ. Πολλές φορές δημιουργούν σενάρια, σε βάζουν να παίξεις σ’ αυτά, να διεκδικήσεις ίσως να διαμαρτυρηθείς για κάτι, να κάνεις <<φασαρία>>. Κι έπειτα έρχονται οι ίδιοι θριαμβευτές, με το δάχτυλο προτεταμένο, να σε καταγγείλουν γι’ αυτό που έκανες. Κι ας ψάχνεις εσύ να βρεις το δικό σου, αυτό το δάχτυλο πάντα θα σε διαψεύδει…
Όλοι τους γνωρίζουμε. Όλοι τους έχουμε συναντήσει.. Μας χτυπούν την πλάτη φιλικά και μας χαμογελάνε με τα μάτια μισόκλειστα και το στόμα σφιγμένο. Είναι αυτοί που τους ξέρουν όλους <<καλά>>, που γνωρίζουν τα πάντα. Είναι οι ίδιοι που έχουν άποψη για όλα και κυρίως, γι’ αυτά που δεν γνωρίζουν!
Το φόντο είναι, πάνω – κάτω, το ίδιο. Οι τύποι αυτοί ξεδιπλώνουν τις βαθυστόχαστες σκέψεις τους, είτε καθισμένοι στον καναπέ του σπιτιού τους, είτε καθισμένοι – πάντα- σ’ ένα κεντρικό καφέ της πόλης. Κεντρικό βέβαια, για να είναι πλούσιο το υλικό που θα γεμίσει, για άλλη μια φορά τη μέρα τους!
Και έρχεται η ώρα της ανάλυσης… Περιορισμός στη θεματολογία δεν υπάρχει γιατί, είπαμε έχουν γνώμη για όλα. Οι απόψεις όμως, των <<ανθρώπων του καναπέ>> κατά ένα περίεργο τρόπο, καταλήγουν πάντα να συγκλίνουν με την άποψη του ισχυρού συνομιλητή τους… Όπου ισχυρός εννοείται ο πλούσιος, ο έχων κάποιου είδους εξουσίας, αυτός τελοσπάντων που μπορεί να βολέψει τους ίδιους,, την κόρη τους, το μπατζανάκι τους ή τις νύφες τους..
Από τη μια μεριά, λοιπόν, τα βάζουν με τη μοίρα τους την άδικη που δεν μπόρεσαν να βολευτούν κι αυτοί κάπου (ίσως σ’ έναν πιο άνετο καναπέ) και από την άλλη χτυπιούνται γιατί, αυτός ο κόσμος δεν θα πάει ποτέ μπροστά…
Ο ανελεής συμφεροντολογισμός τους όμως, δεν αφήνει χώρο για πατριωτισμούς… Το υπερεγώ τους- που χρόνια έτρεφαν και γιγάντωσαν σε βαθμό που ξεπερνά κάθε όρο ψυχολογίας- έθαψε όποιο συναίσθημα και επιθυμία υπήρχε για συλλογική, κοινωνική πρόοδο.
Οι κινήσεις τους μας φέρνουν στο νου μια γνώριμη εικόνα της φύσης. Οι αδίστακτοι καιροσκόποι παρακολουθούν από μακριά, περιμένουν τη στιγμή, τη συγκυρία που θα τους αποφέρει τα επιθυμητά. Και τότε ορμάνε και με ό,τι όπλο διαθέτουν, διεκδικούν θέσεις που δεν τους ανήκαν ποτέ, που δεν μπορεί να τους ανήκουν.
Έρχονται και οι στιγμές που οι <<φίλοι>> μας βυθίζονται σε βαθιά μελαγχολία…. Είναι οι στιγμές που η ζωή ανατρέπει όλα όσα έχουν μάθει τόσα χρόνια. Πως είναι δυνατόν να ζητά από ανθρώπους σαν κι αυτούς, οπαδούς του ευδαιμονισμού να… δώσουν οτιδήποτε, να προσφέρουν στο ελάχιστο…
Υπάρχουν περιπτώσεις όμως, που η δραστηριότητα τους δεν σταματάει εδώ. Πολλές φορές δημιουργούν σενάρια, σε βάζουν να παίξεις σ’ αυτά, να διεκδικήσεις ίσως να διαμαρτυρηθείς για κάτι, να κάνεις <<φασαρία>>. Κι έπειτα έρχονται οι ίδιοι θριαμβευτές, με το δάχτυλο προτεταμένο, να σε καταγγείλουν γι’ αυτό που έκανες. Κι ας ψάχνεις εσύ να βρεις το δικό σου, αυτό το δάχτυλο πάντα θα σε διαψεύδει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου