Μέχρι τα Χριστούγεννα η Αμερική θα έχει στερέψει από μετρητά και από ιδέες.

Σε αδιέξοδο και πτωχευμένοι.
1 Νοε / American Review / Richard McGregor, Διευθυντής των Financial Times στην Washington / μετ. savvasm για τον Κωτσαρίκο
Πολιτικοί, πολιτικά κόμματα και μια αρμάδα δισεκατομμυριούχων υποστηρικτών του, έχουν ξοδέψει πάνω από 5 δις. δολλάρια στις τελευταίες εκλογές για την ανάδειξη Προέδρου και Γερουσίας στην Αμερική. Ποσό ρεκόρ για τα σημερινά δεδομένα.

Όμως, όποιος ‘ξυπνήσει’ ως εκλεγμένος Πρόεδρος την 7η Νοεμβρίου και όποιο πολιτικό κόμμα βρεθεί επικεφαλής της πλειοψηφίας της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων, θα αντιμετωπίσουν το ίδιο φλέγον εισοδηματικό πρόβλημα.
Οι ειδήμονες έχουν καταλήξει σε ποικίλλους τρόπους μικροανάλυσης για να περιγράψουν τις προκλήσεις που θα πρέπει να αντιμετωπίσει επιτυχώς η Ουάσινγκτον μέχρι το τέλος του χρόνου.Ο δημοσιονομικός σκόπελος είναι η μία. Ο ”φορο-Αρμαγεδδών” η άλλη.

Αμφότεροι εγκλωβισμένοι σε διαφορετικές ατζέντες ζητημάτων τα οποία έχουν αποσιωποιηθεί εμπλεκόμενα στα γρανάζια του φλύαρου πολιτικού συστήματος και που – εν τέλει – θα αντιμετωπισθούν την 1η Ιανουαρίου. Αυτή τη φορά θα είναι δυσκολότερο από κάθε άλλη φορά να αγνοηθούν.
Στο τέλος του χρόνου εκπνέει μεγάλος αριθμός φοροαπαλλαγών που εισήγαγε ο George W. Bush. Οι συγκεκριμένες φοροαπαλλαγές επρόκειτο να παύσουν να ισχύουν στο τέλος του 2010, όμως παρατάθηκαν  για 2 ακόμα έτη, βάσει συμφωνίας που επετεύχθη ανάμεσα στον Πρόεδρο Obama και το Κογκρέσο. Η εκπνοή των φοροαπαλλαγών από μόνη της θα ήταν φάρμακο για την οικονομία, μεταφέροντας τα χρήματα από τους καταναλωτές στα κυβερνητικά κονδύλια. Όμως αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Ένα άλλο προωθητικό μέτρο της διακυβέρνησης Obama που εισήχθη – η προσωρινή μείωση του φόρου εισοδήματος, επίσης φτάνει στο τέλος του.
Επιπροσθέτως, οι βαθιές τομές που υφίστανται εν όψει της συντηρητικής υποθήκης – με άλλα λόγια αυτόματες περικοπές τόσο στην άμυνα όσο και στην εσωτερική κατανάλωση, θα παρεισφρύσουν στο τέλος του χρόνου. Η μείωση της συντηρητικής υποθήκης αποτελει το νούμερο ένα αποδεικτικό στοιχείο του πόσο δυσλειτουργικό έχει γίνει το πολιτικό σύστημα της κομματολαγνείας τα τελευταία χρόνια.
Με τη συζήτηση για τον προυπολογισμό να καταλήγει σε πλήρη διαφωνία το 2011, το Κογκρέσσο προσπάθησε να ”εκβιάσει” δημοσιονομική σύγκλιση των κομμάτων λέγοντας ότι, αν δεν κατέληγαν σε ομοφωνία, οι αυτόματες περικοπές που θα εφαρμόζονταν, θα είχαν αντίκτυπο στον συνταγματικό πυρήνα των κομμάτων ( στην άμυνα στην περίπτωση των Ρεπουμπλικάνων και στον εσωτερικό προγραμματισμό για τους Δημοκρατικούς ).
Όμως, ακόμη και με την απειλή της συντηρητικής υποθήκης να αιωρείται από πάνω τους, ούτε οι Δημοκρατικοί ούτε οι Ρεπουμπλικάνοι του Κογκρέσσου δεν κατάφεραν να φτάσουν σε συμφωνία στο πώς να διαχειριστούν τον προυπολογισμό.
Το αποτέλεσμα είναι ένα μεμονωμένο, τρομακτικό σενάριο των ”Keynesians” της  Ουάσινγκτον οι οποίοι πιστεύον ότι μία απότομη περικοπή στις κυβερνητικές δαπάνες και μία σκληρή αύξηση των φόρων, θα βυθίσει τη χώρα σε βαθιά ύφεση.
Το Γραφείο Προυπολογισμού του Κογκρέσσου – μία μη κομματική υπηρεσία η οποία αναλύει τις επιπτώσεις της νομιμότητας στην οικονομία της κυβέρνησης των Η.Π.Α., ισχυρίζεται ότι, χωρίς σύγκλιση, η οικονομικοί δείκτες θα κυμανθούν στο 0.5 % το 2013.
Με την οικονομία να φθίνει στο δρόμο προς τις εκλογές, ο όλος σχεδιασμός – επί της ουσίας – φαντάζει ζοφερός παρά τις αρχικές προγνώσεις του Μαίου τότε, που είχε προβλεφθεί ότι η Αμερικάνικη οικονομία θα διέρχονταν ύφεση στις αρχές του επόμενου χρόνου, πλην όμως, θα σημείωνε μία τόσο δυναμική ανάκαμψη κατά το δεύτερο μισό που θα εδραίωνε μία αξιοσημείωτη ετήσια αύξηση.
Κάποιοι συντηρητικοί ωστόσο, βλέπουν την προσωρινή υποθήκευση ως μία μεγάλη ευκαιρία να επιβληθούν τομές που, σε άλλες καταστάσεις, θα ήταν αδύνατο να επιτευχθούν. Από το να είνει δημοσιονομικός ανήφορος το τέλος του χρόνου φαντάζει ως δημοσιονομική λύση.
Η ομάδα αυτή, όμως, είναι μειονότητα. Ο μεγάλος όγκος των Ρεπουμπλικανών υποστηρίζει τις περικοπές στον εσωτερικό προγαμματισμό, όπως το να ξοδεύονται χρήματα για τους άπορους, όμως σθεναρά αντιτίθεται στις οριζόντιες περικοπές του Πενταγώνου.
Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, τόσο ο Obama όσο και ο  Romney στοχοποίησαν τις εκλογές ως πεδίο αντιπαρατιθέμενων οραμάτων που αφορούν λύσεις επί του προυπολογισμού.
Ο Romney θέλει να μειώσει τους φόρους και να ελαττώσει άμεσα τη σπατάλη στους περισσότερους τομείς – πλην της άμυνας – , ενώ ο Obama θέλει να αυξήσει τους φόρους στους εύπορους ούτως ώστε να διατηρηθούν σε υψηλό επίπεδο οι κυβερνητικές δαπάνες.
Αλλά ακόμα και ο Romney δε θέλει να επιβάλλει τις περικοπές του άμεσα επειδή πιστεύει ότι θα παρασύρουν την οικονομία σε κατήφορο.
Η πιο πιθανή εκβαση είναι μία προσωρινή συμφωνία καθυστέρησης κάποιων περικοπών και η επιμήκυνση των φοροελαφρύνσεων. Σύμφωνα μ΄αυτό το σενάριο, ο δημοσιονομικός ”βράχος” μεταμορφώνεται περισσότερο σε ”πλαγιά”. Όμως θα ήταν μία πλαγιά που θα είχε μία ήπια κατάληξη στο ίδιο σημείο που θα έφταναν οι πρωταγωνιστές πολύ γρηγορότερα – σε συνδυασμό με μία μη βιώσιμη κατάσταση προυπολογισμού.
Γι΄αυτό το πρωινό μετά τις εκλογές είναι τόσο σημαντικό. Δεν είναι μόνο τα οφέλη που θ΄αποκομίσει ο Λευκός Οίκος. Αν οι Ρεπουμπλικάνοι υπερισχύσουν στη Σύγκλητο τότε, ακόμη και με νίκη στην προεδρική κούρσα, ο Obama θα βρεθεί πιο πιεσμένος από ποτέ. Αν οι Δημοκρατικοί διατηρήσουν την οριακή πλειοψηφία στη Σύγκλητο τότε, τουλάχιστον, θα ασκήσουν κάποιο είδος εξουσίας ηθών στους Ρεπουμπλικάνους.
Το 2012, περισσότερο από ποτέ, η Αμερική έχει την ανάγκη της ξεκάθαρης έκφρασης του εκλογικού της σώματος όσον αφορά στο είδος της κυβέρνησης που θέλει. Όμως το γεγονός δεν πρέπει να μας ενθουσιάζει. Σε μία χώρα που, κατά γενική ομολογία, χαρακτηρίζεται 50 – 50, το αποτέλεσμα θα είναι  50 – 50.
Κάτι που σημαίνει ότι τα φετινά Χριστούγεννα όλοι θα αναμένουμε το τέλος του δημοσιονομικού ανήφορου. Η μόνη ερώτηση είναι με τι ρυθμό θα το καταφέρουμε.