Οι βαθμοί στην Τοπική Αυτοδιοίκηση με τον «Καλλικράτη» θα είναι: o δήμος (περιορίζονται σε 325) και η Περιφέρεια (συνολικά 13). Η νομαρχία καταργείται γιατί δε χωράει πλέον στο σύστημα, αφού το Σύνταγμα, όπως αναθεωρήθηκε το 2001, προβλέπει δύο μόνο βαθμούς Τ.Α.Την κρατική εξουσία στην Περιφέρεια θα εκφράζει ο γενικός διοικητής που θα διορίζει η κυβέρνηση (συνολικά 7).
Το πρώτο αγκάθι στη λειτουργία της Περιφέρειας είναι η ανεξαρτησία του τοπικού αντιπεριφερειάρχη (που αντιστοιχεί στον παλιό νομάρχη), ο οποίος εκλέγεται απευθείας για 5 χρόνια με αρμοδιότητες που ορίζονται από το νόμο. Ο περιφερειάρχης θα επιχειρεί να συντονίσει τους «νομάρχες», ώστε να τρέξουν τη δική του πολιτική. Αυτοί, όμως, δε θα είναι και τόσο πρόθυμοι να συντονιστούν, επικαλούμενοι (και) το δικό τους πρόγραμμα και ρόλο.
Το δεύτερο αγκάθι θα είναι ο ανταγωνισμός των δύο περιφερειακών αρχόντων (περιφερειάρχης - γενικός διοικητής), οι οποίοι, πέρα από τις αρμοδιότητές τους, θα διεκδικούν επιπλέον επιρροή προς τα κάτω (δήμους) και προς τα πάνω (κυβέρνηση). Θα διεκδικούν και την πρωτοκαθεδρία στην περιοχή, οι μεν επικαλούμενοι τη λαϊκή νομιμοποίηση, οι δε την εκπροσώπηση της κυβέρνησης της χώρας.
Το τρίτο αγκάθι θα είναι οι σχέσεις αυτοδιοικητικών και βουλευτών. Μετά το μεγάλωμα των δήμων που καθιερώνεται και το στένεμα των βουλευτικών περιφερειών που σχεδιάζεται, αντιστρέφεται η δυναμική στην πολιτική επιρροή. Οι αυτοδιοικητικοί γίνονται ισχυρότεροι και οι βουλευτές θα τους βλέπουν ως αυριανούς αντιπάλους τους, οι οποίοι, ως έμπειροι στη διοίκηση, θα διεκδικούν με μεγαλύτερες αξιώσεις υπουργικά χαρτοφυλάκια.
Οι πολίτες, όμως, απαιτούν εύρυθμη λειτουργία και αποδοτικότητα των νέων οργανισμών.Το τελευταίο που μας χρειάζεται είναι οι ανταγωνισμοί και διαγκωνισμοί.
Η κυβέρνηση, επίσης, ν’ αποφύγει με κάθε τρόπο το προηγούμενο του ’94, όταν μετέφερε στους αιρετούς νομάρχες όλες τις αρμοδιότητες των κυβερνητικών. Στη συνέχεια διαπίστωσε πως ήταν λάθος, διότι πολλές ήταν καθαρά κρατικού χαρακτήρα κι έτσι άρχισε να τις παίρνει πίσω. Για ένα σχεδόν χρόνο δε λειτουργούσε τίποτα.
Σήμερα, ενώ δεν έχουμε την πολυτέλεια για παρόμοια φαινόμενα, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πολλές αρμοδιότητες, πολλοί υπάλληλοι και λίγα χρήματα μεταφέρονται από την κεντρική διοίκηση προς την Τ.Α., ώστε η κυβέρνηση να βελτιώσει το ισοζύγιο πληρωμών της. Η Τ.Α. θα χρεωθεί με το κόστος των απολύσεων - κυρίως συμβασιούχων - και την επιβολή πρόσθετων τοπικών φόρων για την κάλυψη των νέων αναγκών που υποχρηματοδοτούνται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου